Ο Αλφειός και ο Λάδωνας είναι τα φυσικά όρια του Δήμου μας με τους όμορους Δήμους Ανδριτσαίνης (Ηλεία) και Τροπαίων.
Οι παραποτάμιοι δρόμοι και τα παλιά μονοπάτια, φέρνουν τον επισκέπτη σε σημεία απίστευτης ομορφιάς. Τα μεγάλα κεφαλάρια Κεφαλόβρυσο, Καρατζάς, Γκολέμης, Μπάλας, Παναγιά, χαρίζουν ζωντάνια όχι μόνο στο μακρύ ταξίδι του Αλφειού, αλλά κυρίως στην περιοχή από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας.
Κοντά στο Κεφαλόβρυσο περνούσε η 5η Μυκηναϊκή οδός, κατά τους Ρωμαίους αργότερα η 84η, που ένωνε τις Μυκήνες με την αρχαία Ολυμπία. Ακόμη και σήμερα διακρίνονται ίχνη της στην “Ηραιάτιδα χώρα”.
Στον Λάδωνα καταλήγει το φαράγγι της Γκούρας αφού προηγούμενα ενωθεί με το Λαγκαδινό ρέμα. Το φαράγγι ξεκινά από τη θέση “Σφυρίδα” βόρεια του χωριού Λυκούρεση και από τα πρανή του Αρτοζίνου. Πρόσβαση στο φαράγγι υπάρχει και από τα χωριά Σέρβου, Ψάρι, Λυσσαρέα.
Λάδωνας - Πλούσιες είναι οι αναφορές της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας στον Λάδωνα που χαρακτηρίζεται σαν ένα από τα
Οι παραποτάμιοι δρόμοι και τα παλιά μονοπάτια, φέρνουν τον επισκέπτη σε σημεία απίστευτης ομορφιάς. Τα μεγάλα κεφαλάρια Κεφαλόβρυσο, Καρατζάς, Γκολέμης, Μπάλας, Παναγιά, χαρίζουν ζωντάνια όχι μόνο στο μακρύ ταξίδι του Αλφειού, αλλά κυρίως στην περιοχή από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας.
Κοντά στο Κεφαλόβρυσο περνούσε η 5η Μυκηναϊκή οδός, κατά τους Ρωμαίους αργότερα η 84η, που ένωνε τις Μυκήνες με την αρχαία Ολυμπία. Ακόμη και σήμερα διακρίνονται ίχνη της στην “Ηραιάτιδα χώρα”.
Στον Λάδωνα καταλήγει το φαράγγι της Γκούρας αφού προηγούμενα ενωθεί με το Λαγκαδινό ρέμα. Το φαράγγι ξεκινά από τη θέση “Σφυρίδα” βόρεια του χωριού Λυκούρεση και από τα πρανή του Αρτοζίνου. Πρόσβαση στο φαράγγι υπάρχει και από τα χωριά Σέρβου, Ψάρι, Λυσσαρέα.
Λάδωνας - Πλούσιες είναι οι αναφορές της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας στον Λάδωνα που χαρακτηρίζεται σαν ένα από τα
μυθικά ποτάμια της Αρχαίας Ελλάδας. Ένας από τους κορυφαίους σχετικούς μύθους είναι αυτός του τραγοπόδαρου θεού Πάνα και της νύμφης Σύριγγας. Ο Πάνας περιφερόταν συχνά στην περιοχή του Λάδωνα. Οταν είδε εκεί την ωραία νύμφη άρχισε να την κυνηγά και την πλησίασε. Τότε αυτή εξαντλημένη, έφτασε στις όχθες του ποταμού και παρακάλεσε τον Λάδωνα να την βοηθήσει. Εκείνος, μόλις είδε τον Πάνα να την πλησιάζει, την μεταμόρφωσε σε καλαμιά. Τότε ο Πάνας έκοψε μερικά καλάμια, τα ένωσε μεταξύ τους και σχημάτισε το δικό του χαρακτηριστικό σε μορφή και ήχο μουσικό όργανο που ονομάστηκε σύριγγα. Εδώ επίσης λουζόταν η θεά Δήμητρα και εδώ κυνηγούσε η θεά του κυνηγίου Άρτεμις. Εδώ διαδραματίστηκε ο μύθος του Λεύκιππου που ντύθηκε γυναίκα, για να βρίσκεται κοντά στη αγαπημένη του νύμφη Δάφνη, πράξη που πλήρωσε με την ζωή του, όταν αποκαλύφτηκε. Τέλος κοντά στην κοίτη του, στα όμορφα δάση του Σόρωνα -που πιο πάνω ονομάζονται και Αφροδίσια όρη - η Αφροδίτη συναντιόταν με τον παράνομο εραστή της θεό Άρη.
Αλφειός - Η Αρχαία Ελληνική Μυθολογία έχει προσωποποιήσει τον ποταμό και βρίθει μύθων που σε πολλές περιπτώσεις είναι αντικρουόμενοι. Κατά τον Πλούταρχο, ο Αλφειός ήταν απόγονος του Ηλίου και της Ρόδου. Σύμφωνα με άλλο μύθο, από τις όχθες Αλφειού έκλεψε ο Ερμής τα βόδια του Απόλλωνα. Επίσης, ένας άλλος μύθος αναφέρει ότι στις όχθες του Αλφειού γεννήθηκε ο θεός Διόνυσος από τη Σεμέλη και το Δία. Σύμφωνα με άλλο μύθο - θεολογία του Ησιόδου (337-338) - ο Αλφειός ήταν γιός του Ωκεανού και της Τηθύος. Ένας κεντρικός μύθος για τον ποταμό, διηγείται ότι ο Αλφειός, πηγαίνοντας στο κυνήγι, συνάντησε και ερωτεύτηκε την Αρέθουσα, που ήταν και αυτή κυνηγός, και άρχισε να την ακολουθεί με επιθετικές διαθέσεις. Η Αρέθουσα μην θέλοντας να ενδώσει, πέρασε σε ένα νησάκι που λεγόταν Ορτυγία και βρισκόταν κοντά στις Συρακούσες, όπου μεταμορφώθηκε σε πηγή. Ο Αλφειός στην απελπισία του, αναγκάστηκε κι αυτός να μεταμορφωθεί σε ποτάμι ώστε τα νερά του να φτάσουν στην Ορτυγία και να ενωθούν με τα νερά της αγαπημένης του. Η μορφή του ποταμού έφτασε ως εμάς σε ρωμαϊκά ψηφιδωτά, όπως εκείνο που βρίσκεται στο μουσείο της Αντιόχειας καθώς και εκείνο που βρίσκεται στο Ελληνο-Ρωμαϊκό μουσείο της Αλεξάνδρειας και απεικονίζεται μαζί με την Αρεθούσα.
Κατά την αρχαιότητα, ο Αλφειός λατρευόταν σαν θεότητα πάνω και από το Δία. Για το λόγο αυτό απεικονιζόταν στο αέτωμα του ναού του Ολυμπίου Δία στην αρχαία Ολυμπία. Πιστεύεται ότι το όνομά του προήλθε από τη χρήση του νερού του, για την πλύση και θεραπεία των αλφών, μιας δερματικής πάθησης: "Αλφειός κέκληται δια τας Αλφούς ιάσθαι". Ωστόσο για τη θεραπεία των αλφών πιο αποτελεσματικός ήταν στην εποχή ο ανύπαρκτος σήμερα Άνιγρος που δεχόταν τα νερά των πηγών του Καϊάφα. H εκβολή του Αλφειού βρισκόταν κοντά στο σημερινό Επιτάλιο και ακόμη ανατολικότερα. Σύμφωνα με την περιγραφή του Πλινίου, το ποτάμι ήταν πλωτό, από την εκβολή του μέχρι την περιοχή της αρχαίας Ολυμπίας, όπου έφθαναν επισκέπτες κι αθλητές με μικρά σκάφη για τους Ολυμπιακούς αγώνες. Με την πάροδο του χρόνου, οι προσχώσεις μετατόπισαν την ακτή και κατ' επέκταση την εκβολή του ποταμού. Κατά τους Βυζαντινούς χρόνους το ποτάμι ονομαζόταν Αλφέας. Οι Φράγκοι, επηρεασμένοι από τα κάρβουνα που έβγαιναν στις όχθες του, τον ονόμαζαν Καρμπόν (Carbon).
Αναστασόπουλος Βασίλης - Ασημακόπουλος ΓιάννηςΑλφειός - Η Αρχαία Ελληνική Μυθολογία έχει προσωποποιήσει τον ποταμό και βρίθει μύθων που σε πολλές περιπτώσεις είναι αντικρουόμενοι. Κατά τον Πλούταρχο, ο Αλφειός ήταν απόγονος του Ηλίου και της Ρόδου. Σύμφωνα με άλλο μύθο, από τις όχθες Αλφειού έκλεψε ο Ερμής τα βόδια του Απόλλωνα. Επίσης, ένας άλλος μύθος αναφέρει ότι στις όχθες του Αλφειού γεννήθηκε ο θεός Διόνυσος από τη Σεμέλη και το Δία. Σύμφωνα με άλλο μύθο - θεολογία του Ησιόδου (337-338) - ο Αλφειός ήταν γιός του Ωκεανού και της Τηθύος. Ένας κεντρικός μύθος για τον ποταμό, διηγείται ότι ο Αλφειός, πηγαίνοντας στο κυνήγι, συνάντησε και ερωτεύτηκε την Αρέθουσα, που ήταν και αυτή κυνηγός, και άρχισε να την ακολουθεί με επιθετικές διαθέσεις. Η Αρέθουσα μην θέλοντας να ενδώσει, πέρασε σε ένα νησάκι που λεγόταν Ορτυγία και βρισκόταν κοντά στις Συρακούσες, όπου μεταμορφώθηκε σε πηγή. Ο Αλφειός στην απελπισία του, αναγκάστηκε κι αυτός να μεταμορφωθεί σε ποτάμι ώστε τα νερά του να φτάσουν στην Ορτυγία και να ενωθούν με τα νερά της αγαπημένης του. Η μορφή του ποταμού έφτασε ως εμάς σε ρωμαϊκά ψηφιδωτά, όπως εκείνο που βρίσκεται στο μουσείο της Αντιόχειας καθώς και εκείνο που βρίσκεται στο Ελληνο-Ρωμαϊκό μουσείο της Αλεξάνδρειας και απεικονίζεται μαζί με την Αρεθούσα.
Κατά την αρχαιότητα, ο Αλφειός λατρευόταν σαν θεότητα πάνω και από το Δία. Για το λόγο αυτό απεικονιζόταν στο αέτωμα του ναού του Ολυμπίου Δία στην αρχαία Ολυμπία. Πιστεύεται ότι το όνομά του προήλθε από τη χρήση του νερού του, για την πλύση και θεραπεία των αλφών, μιας δερματικής πάθησης: "Αλφειός κέκληται δια τας Αλφούς ιάσθαι". Ωστόσο για τη θεραπεία των αλφών πιο αποτελεσματικός ήταν στην εποχή ο ανύπαρκτος σήμερα Άνιγρος που δεχόταν τα νερά των πηγών του Καϊάφα. H εκβολή του Αλφειού βρισκόταν κοντά στο σημερινό Επιτάλιο και ακόμη ανατολικότερα. Σύμφωνα με την περιγραφή του Πλινίου, το ποτάμι ήταν πλωτό, από την εκβολή του μέχρι την περιοχή της αρχαίας Ολυμπίας, όπου έφθαναν επισκέπτες κι αθλητές με μικρά σκάφη για τους Ολυμπιακούς αγώνες. Με την πάροδο του χρόνου, οι προσχώσεις μετατόπισαν την ακτή και κατ' επέκταση την εκβολή του ποταμού. Κατά τους Βυζαντινούς χρόνους το ποτάμι ονομαζόταν Αλφέας. Οι Φράγκοι, επηρεασμένοι από τα κάρβουνα που έβγαιναν στις όχθες του, τον ονόμαζαν Καρμπόν (Carbon).
πηγή: http://www.hraia.gr/content/view/13/16/http://www.hraia.gr/content/view/13/16/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου